Wojna o miasto – czwarty z siedmiu błędów wyborczych

Wybieramy niebawem swoich Reprezentantów. To świetni ludzie, którzy często poświęcają życie prywatne, żeby jeździć po dzielnicach, rozmawiać z ludźmi, z ekspertami, by tworzyć program wyborczy, szukać sprzymierzeńców. Niektórzy z nich mają nawet ten problem, że ich dzieci częściej widzą ich w gazetach, niż na obiedzie. I to bez żadnej gwarancji, że im się powiedzie. A z drugiej strony – wielu z tych, którzy mogą na takim wyborze skorzystać – nawet nie ma prawa głosu w tej gminie. A połowa z tych, którzy mają takie prawo – nie skorzysta z niego. 

4. Błąd „reprezentacji”.

Użytkownikami miasta są również osoby przyjezdne. Studenci, uczniowie, pracownicy, którzy też mieszkają w danym mieście, ale niestety nie widnieją w żadnej statystyce. W Katowicach dla przykładu studenci Uniwersytetu, Akademii i Politechniki stanowią kilkudziesięciotysięczną społeczność, która mogłaby stanowić nawet ¼ ludności miasta. Wielu z nich nie jest tu zameldowana, nie płacą tu podatków, nie głosują tu w wyborach, nie wybierają swoich przedstawicieli. A często mają bardzo duży interes w tym, żeby coś się w tym mieście zmieniło na ich korzyść. Niestety – nie zmieni się.

Inny przykład – Ukraińcy. Jest ich tak wielu, że w kościele otwiera się grekokatolicka parafia. Pracują na wszystkich budowach, na zmywakach, w hotelach. Czy Katowice mają dla nich jakąkolwiek ofertę poza tym, że traktujemy ich jak tanią siłę roboczą? Jak Polacy w Stanach, w Niemczech, w Norwegii, na Wyspach – chcieliby sobie normalnie żyć. Czy w urzędzie jest ktokolwiek kto mówiłby ich językiem? Czy dostaną dwujęzyczny formularz do wypełnienia albo chociaż pomoc tłumacza? Czy w Urzędzie Pracy jest ktokolwiek kto pomógłby im się tutaj „zaczepić” na dłużej i na godnych warunkach? Wątpię. Miasto egoistów.

Wiedeń – kwartał muzeów

Sam nie zamierzam startować w wyborach. Nawet jeśli ktoś chciałby, żebym wystartował i nawet jeśli dużo ludzi uważa, żebym się nadawał. Po prostu uważam, że mam prawo realizować się w swoim zawodzie i pasji. A jest nią architektura a nie polityka. Mimo to dostałem już kilka propozycji płynących z różnych komitetów wyborczych. Nie wymienię ich, bo to bez znaczenia – szczerze trzymam kciuki za każdy z nich!

Jeśli różne partie uważają, że moje poglądy są również ich poglądami to, do jasnej cholery, czemu się nie dogadają i nie stworzą koalicji? „Koalicja ludzi myślących jak Olek” – brzmi nieźle! Zagłosowałbym!

A może w ogóle nie chodzi o moje poglądy?

Ciekawe jest, że propozycje polityczne i kuluarowe rozmowy nasilają się w okresach przedwyborczych, a później nagle cichną, słabną i zanikają. Jak grzmoty burzy, która jednak w ostatniej chwili „przeszła bokiem”.

Wszystkie te polityczne rozmowy mają też wspólny mianownik – pochodzą z ugrupowań opozycyjnych w stosunku do obecnego prezydenta Katowic i jego najbliższego otoczenia. To bardzo zabawne, bo przecież od lat próbuję robić różne rzeczy wspólnie z każdym kto tylko chce coś w mieście poprawić. Fundacja Napraw Sobie Miasto wielokrotnie realizowała działania, na których PR-owo korzystał również obecny prezydent i radni w koalicji. Żeby się nie rozpisywać, wymienię 2 inicjatywy, które zainicjowaliśmy oddolnie wraz z innymi organizacjami pozarządowymi: Budżet Obywatelski i Polityka Rowerowa. Te dwie kwestie są szeroko omawiane w każdej miejskiej gazetce i w co drugim fejsbukowym poście Pana prezydenta.

Wiedeń – kwartał muzeów

A jednak ciągle jestem odbierany przez wszystkich jako opozycja. Zarówno przez Pana prezydenta jak i samą opozycję. Dla jednych jestem wrogiem. Dla drugich – sprzymierzeńcem.

Jest to tym śmieszniejsze, że tak jak wspomniałem wcześniej, nawet nie zamierzam kandydować.

Wszystko to ukazuje jedynie tyle, że ludzie chcieliby zmian w mieście. Chcieliby, żeby coś się poprawiło. A właściwie, żeby „ktoś coś zrobił”. Najlepiej byłoby zatem zagłosować na kogoś, kto już coś robi.

Ale ktoś, kto coś robi – wprowadza zmiany. A zmiany odbierane są jako zaburzenie „status quo” (tutaj możesz przeczytać więcej na ten temat: Błąd „Status quo”). Zatem ci, którzy chcą zmian są zawsze w opozycji do tych, którzy mają wystarczająco dużo władzy by te zmiany wprowadzić. Błąd „reprezentacji” polega na tym, że wydaje się nam, że wystarczy ustawić kogoś na stanowisku i on/ona wszystko zmieni. Traktujemy demokrację jak plebiscyt, jak głosowanie sms-owe w „Mam talent”. Licząc, że kilka atrakcyjnych jednostek będzie w stanie odmienić świat. Wierzymy w bajki o Kopciuszku i rycerzu na białym koniu. Takie rzeczy zdarzają się niezwykle rzadko, a praca w samorządzie to ogromne wyzwanie, któremu nie każdy jest w stanie podołać. To umiejętność współpracy „pod prąd”, wbrew lenistwu, wbrew systemowi, wbrew własnemu ego.